SEÇENEKLER

-h, --help

Kullanım iletisi basar ve çıkar.

-i, --interactive

Etkileşimli kipe geçilir.

-l, --mathlib

Standart math kütüphanesini kullanıma sokar.

-w, --warn

POSIX bc’ye ek genişletmeler için uyarılar verir.

-s, --standard

Standart POSIX bc diline uygun olarak işlem yapar.

-q, --quiet

Normalde gelen, GNU bc hoş geldiniz iletisini görüntülemez.

-v, --version

Sürüm ve telif hakkı bilgilerini gösterir ve çıkar.

SAYILAR

bc’deki en temel eleman sayılardır. Sayılar keyfi duyarlılıkta ifade edilirler. Yani bc’de bir sayı, tamsayı kısım ve ondalık kısım olarak ifade edilir. Tüm sayılar normalde iç hesaplamalarda onluk tabanda ele alınırlar ve tüm işlemler onluk tabanda gerçekleştirilir. (Bu sürüm, bölme ve çarpma işlemlerinde sayıların ondalık kısımlarını belli uzunluktan sonra kesmektedir.) bc’de sayıların iki özelliği vardır: uzunluk ve bölüntü. Uzunluk, sayıdaki tüm anlamlı rakamların, bölüntü ise ondalık noktadan sonraki rakamların adedidir. Örneğin:

.000001 sayısının uzunluğu 6 ve bölüntüsü 6’dır.
1935.000 sayısının uzunluğu 7 ve bölüntüsü 3’tür.

DEĞİŞKENLER

Sayılar iki farklı türde değişken olarak saklanabilirler: basit değişkenler ve diziler. Her iki değişken türü için de değişkenlere birer ad verilir. Değişken isimleri bir harfle başlarlar ve sonrasında harfler, rakamlar ve altçizgi karakteri içerebilirler. Tüm harfler küçük harf olmak zorundadır. (Abece-sayısal uzun isimler bir genişletmedir. Çünkü, POSIX bc’de değişken isimleri tek bir küçük harften ibaretttir.) Dizi değişkenleri ise isimden sonra [] (köşeli ayraç) alırlar.

bc’de dört tane özel değişken vardır. Bunlar; scale, ibase, obase ve last’dır. scale, işlemlerde ondalık noktadan sonra kaç tane rakamın kullanılacağını belirtir. Öntanımlı scale değeri 0’dır. ibase (input base) ve obase (output base) değişkenleri, girdi ve çıktı için sayı tabanlarını belirtir. Örneğin, ibase=10 ve obase=2 olursa sayılar onluk tabanda girilir ve sonuçlar ekrana ikilik tabanda yazdırılır. ibase ve obase için öntanımlı değer 10’dur. last değişkeni (bu bir genişletmedir) ise, en son ekrana yazdırılan sayıyı içeren bir değişkendir. Bu değişkenlere yeni değerler atanabilir. Bunlar ileride daha ayrıntılı olarak ele alınacaktır.

AÇIKLAMA SATIRLARI

bc’de açıklama satırları /* karakterleri ile başlar ve */ karakterleri ile biter. Açıklamalar herhangi bir yerde başlayabilir ve girdide tek bir boşluk olarak ele alınır. (Yani, bu da açıklamaların girdi elemanları arasında bir ayraç olarak yorumlandığını gösterir. Dolayısıyla, bir değişken ismi içerisinde açıklama yer alamaz.) Açıklamalar sınırlarını belirleyen karakterler arasında satırsonu karakteri içerebilir.

Ayrıca bc’de betiklerin kullanılmasını sağlamak için tek satırlık açıklamalar desteklenmektedir ve bu bir genişletmedir. Tek satırlık açıklama # karakterinden sonra başlar ve satır sonuna kadar devam eder. Satırsonu karakteri açıklamaya dahil değildir ve normal karakter olarak ele alınır.

İFADELER

Sayılar, ifadelerle ve deyimlerle birlikte kullanılırlar. Bu dil, etkileşimli bir çalışma ortamı olarak tasarlandığı için deyimler ve ifadeler de etkileşimli olarak işletilebilir. bc’de ’main’ yordam kavramı yoktur. Bunun yerine kod, rastlandıkları sırayla hemen yorumlanarak işletilir. (İşlevler, önce tanımlanırlar ve sonradan kullanılabilir - ileride ele alınacaktır).

En basit ifade bir ’sabit’tir. bc, ibase değişkeniyle belirtilen o anki girdi tabanını kullanarak sayıyı dahili onluk tabana çevirir. (Ancak, işlevler için bir istisna vardır.) ibase değişkeninin geçerli değerleri 2’den 36’ya kadardır (16’dan sonrası genişletmedir). Sayılar girilirken, 0-9 arası rakamlar ve (ascii) A-Z arası harfler ile kullanılabilir. (Dikkat: A-Z büyük harf olmalıdır. Çünkü, küçük harfler değişkenler için kullanılıyor.) Tek rakamlı sayılar, ibase ne olursa olsun, her zaman rakamın ifade ettiği değere sahip olurlar (örn, A = 9)). bc çok rakamlı sayılarda, ibase değerine eşit veya daha büyük rakamları ibase-1 değeriyle ele alarak sayının değerini hesaplar. Bu ZZZ sayısını daima, girdi tabanındaki 3 haneli en büyük sayı yapar.

İfadeler, diğer yüksek-düzeyli dillerdekilere oldukça benzer. bc’de sayılar için farklı türler olmadığı için karışık türler için kurallar yoktur. Bunun yerine, sadece ifadelerin bölüntüleri için kurallar vardır. Her ifadenin bir bölüntüsü vardır. Bu, özgün sayıların bölüntülerinden, gerçekleştirilen işlemden ve çoğu durumda da scale değişkeninin değerinden elde edilir. scale değişkeninin alabileceği değerler, 0 ile C’deki tamsayı türü ile ifade edilebilen en büyük tamsayı aralığındadır.

Aşağıdaki geçerli ifadelerin açıklamalarında "ifade" eksiksiz bir ifadeyi ve "değişken" ise sıradan bir değişkeni veya bir dizi değişkenini göstermektedir. Bir basit değişken

isim

isim[ifade]

- ifade

Sonuç, ifade’nin negatifi olur.

++ değişken

değişken ’bir’ arttırılır ve yeni değer ifadenin sonucu olur.

-- değişken

değişken ’bir’ eksiltilir ve yeni değer ifadenin sonucu olur.

değişken ++

İfadenin sonucu değişkenin değerine atanır, sonra değişken’in değeri ’bir’ artırılır.

değişken --

İfadenin sonucu değişkenin değerine atanır, sonra değişken’in değeri ’bir’ eksiltilir.

ifade + ifade

Sonuç, iki ifade’nin toplamıdır.

ifade - ifade

Sonuç, iki ifade’nin farkıdır.

ifade * ifade

Sonuç, iki ifade’nin çarpımıdır.

ifade / ifade

Sonuç, iki ifade’nin bölümüdür. Sonucun bölüntüsü scale değişkeninin değeridir.

ifade % ifade

Sonuç, "kalan"ı verir ve şu şekilde hesaplanır. a%b’yi hesaplarken, ilk önce a/b scale haneli olarak hesaplanır. scale+scale(b) ve scale(a)’dan hangisi daha büyükse bu bölüntüye göre a-(a/b)*b ifadesi sonucu hesaplamak için kullanılır. Eğer scale 0’a eşitlenirse ve her iki ifade de tamsayı ise, bu ifade tamsayı kalan işlevidir.

ifade ^ ifade

İfadenin sonucu, birinci üssü ikincidir. İkinci ifade bir tamsayı olmalıdır. (Eğer ikinci ifade tamsayı değilse, önce ekrana bir uyarı gelir ve ifade tamsayı olacak şekilde kesilir, yani ikinci ifadenin tam kısmı alınır). Sonucun bölüntüsü ise, eğer üs negatif ise scale’dir. Üs pozitif ise sonuç, scale ile ilk ifadenin bölüntüsünden büyük olanı ile ilk ifadenin bölüntüsü çarpı üs değerinden küçük olanıdır, yani scale(a^b) = min(max(scale, scale(a)), scale(a)*b)’dir. Unutulmamalıdır ki ifade^0 ifadesinin sonucu her zaman "1" olur.

( ifade )

Yaylı ayraçlar, ifadenin değeri bulunurken standart önceliği değiştirir; yaylı ayraçlar içine alınan ifade daha önce hesaplanır.

değişken = ifade

İfadenin sonucu değişkene atanır.

değişken <şlç>= ifade

Bu, "değişken = değişken <işlec> ifade" ile eşdeğerdir ancak bir farkla; değişken’in değeri sadece bir kere elde edilir. Eğer değişken bir dizi ise, işlemin bir kere yapılacağı gözden uzak tutulmamalıdır.

İlişkisel ifadeler (karşılaştırma ifadeleri), sonuçları her zaman 0 veya 1 olan özel ifadelerdir. 0 yanlış (false) ve 1 doğru (true) olarak yorumlanır. Bunlar herhangi bir ifade içerisinde yer alabilir. (POSIX bc’de ise ilişkisel ifadeler sadece if, while ve for deyimlerinde kullanılabilir ve sadece bir tane ilişkisel sınama olabilir.) İlişkisel işleçler şunlardır:

ifade1 < ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’den küçükse 1 değilse 0 olur.

ifade1 <= ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’den küçük ya da eşitse 1 değilse 0 olur.

ifade1 > ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’den büyükse 1 değilse 0 olur.

ifade1 >= ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’den büyük ya da eşitse 1 değilse 0 olur.

ifade1 == ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’ye eşitse 1 değilse 0 olur.

ifade1 != ifade2

Sonuç, eğer ifade1, ifade2’den farklıysa 1 değilse 0 olur.

bc’de mantıksal (boolean) işlemler de geçerlidir. (POSIX bc’de mantıksal işlemler yoktur.) Mantıksal işlemlerin sonucu, ilişkisel işlemlerde olduğu gibi, 0 (false) yada 1 (true) olmaktadır. Mantıksal işleçler şunlardır:

!ifade

ifade 0 ise sonuç 1’dir. Aksi halde 0 olur.

ifade && ifade

ifade’lerin ikiside sıfırdan farklıysa sonuç 1’dir. Aksi halde 0 olur.

ifade || ifade

ifade’lerden biri sıfırdan farklıysa sonuç 1’dir. Aksi halde 0 olur.

İşleçlerin işlem öncelik sırası şöyledir (küçükten büyüğe):

|| işleci, soldan ilişkilendirmeli
&& işleci, soldan ilişkilendirmeli
! işleci, ilişkilendirme yok
İlişkisel işleçler, soldan ilişkilendirmeli
Atama işleci, sağdan ilişkilendirmeli
+ ve - işleci, soldan ilişkilendirmeli
*, / ve % işleci, soldan ilişkilendirmeli
^ işleci, sağdan ilişkilendirmeli
tek terimli - işleci, ilişkilendirme yok
++ ve -- işleci, ilişkilendirme yok

a = 3 < 5

bc’de desteklenen biraz daha özel ifadeler vardır. Bunlar, standart işlevler ve kullanıcı tanımlı işlevlerde, "isim(değişkenler)" şeklinde görülmektedirler. Ayrıntılı bilgi için İŞLEVLER bölümündeki kullanıcı tanımlı işlevlere bakınız. Yerleşik işlevler şunlardır:

length ( ifade )

length işlevinin değeri, ifade’deki anlamlı hanelerin adedidir.

read ( )

read işlevi (bu bir genişletmedir), nerede kullanıldığına bakılmaksızın, standart girdiden bir sayı okumak için kullanılır. Ancak, standart girdiden veri ve yazılım birlikte okunurken sorunlara neden olabileceğinden dikkatli olmak gerekir. Bu işlevin en iyi kullanım şekli, asla kullanıcıdan kod girmeyi gerektiren yerlerde değil, evvelce geliştirilen bir yazılım için kullanıcıdan bir girdi bekleyen yerlerde kullanmaktır. read işlevinin değeri, standart girdiden okunan sayının ibase tabanındaki değeridir.

scale ( ifade )

scale işlevinin değeri, ifade’denin sonucu olan sayıdaki ondalık hanelerin sayısıdır.

sqrt ( ifade )

sqrt işlevinin değeri, ifade’nin kareköküdür. ifade’nin sonucu negatif bir sayı ise bir çalışma anı hatası üretilir.

DEYİMLER

Deyimler, çoğu cebirsel dilde olduğu gibi, ifadelerin sırayla değerlendirilmelerini sağlarlar. bc’de deyimler "mümkün olduğunca" yürütülür. Yürütme, bir ya da daha fazla tam deyimden sonra bir satır sonu karakteri girildiğinde gerçekleşir. Yürütmenin anında gerçekleşmesi bakımdan bc’de satır sonu karakterleri çok önemlidir. Aslında, deyimleri ayırmak için bir noktalı virgül ve bir satır sonu karakteri gerekir. Yanlış yerde kullanılmış bir satır sonu karakteri bir sözdizimi hatasına sebep olur. Satır sonu karakteri deyimler için bir ayraç olduğundan, bir satırsonu karakterini gizlemek için ters eğik çizgi kullanılabilir. Ters eğik çizgiden sonra gelen bir satır sonu karakterinden oluşan karakter çiftini bc boşluk karakteri olarak değerlendirir. Bir deyim listesi, noktalı virgül ve satır sonu karakteri ile sonlandırımış deyimlerden oluşur. Aşağıdaki listede bc’deki deyimler ve bunların ne yaptıkları anlatılmaktadır (Köşeli ayraçlar ([ ]) arasına alınanlar, deyimin isteğe bağlı kısımlarıdır.):

ifade

Bir ifade iki şeyden birini yapar. Eğer ifade "<değişken> <atama> ..." şeklinde başlıyorsa, bir atama deyimi olduğu kabul edilir. Eğer ifade bir atama deyimi değil ise, ifade’nin değeri bulunur ve çıktıya yazdırılır. Sayının ardından satır sonu karakteri yazdırılır. Örneğin, a=1 ifadesi bariz bir atama deyimidir; ve (a=1) ise içinde bir atama deyimi olan bir ifadedir. Çıktılanan tüm sayılar obase değişkeni ile belirtilen tabanda yazdırılırlar. obase değişkeninin alabileceği değerler 2 ile BC_BASE_MAX arasındadır. (Ayrıntılı bilgi için SINIRLAR bölümüne bakınız.)

2 ile 16 arasındaki tabanlar için çıktı bildiğimiz yöntemle yazdırılır. 16’dan daha büyük tabanlar için ise, bc her bir haneyi yazdırmak için 10’luk tabanda birden çok karakter kullanır ve haneler arasında boşluk bırakır. Her hane, obase-1 değerini 10’luk düzende yazmak için gereken sayıda rakamdan oluşur. Örneğin, obase=20 için 65 sayısı ekrana "03 05" şeklinde yazdırılır.

Sayılar keyfi duyarlılıkta ele alındıkları için, bazı sayılar ekrana yazdırılırken tek bir satıra sığmayabilirler. Bu durumda satırların sonuna "\" (ters eğik çizgi) karakteri gelir. Her satırda en fazla 70 karakter yazdırılabilir.

bc’nin etkileşimli doğasından dolayı yazılan en son değer, özel last değişkeninde saklanır, böylece aynı sayıyı bir daha elde etmek için bir önceki ifade’yi tekrar yazmaya gerek kalmaz. last değişkenine atama yapılabilir ve atanan değer son yazılan değerin üzerine yazılır. Yeni atanan değer, yeni bir değer ekrana yazılana kadar ya da last değişkenine yeni bir atama yapılana kadar geçerli kalır. (Bazı kurulumlar last için bir kısaltma olarak bir sayının parçası olmayan tek bir nokta (.) kullanımını mümkün kılabilir.)

dizge

dizge çıktıya yazdırılır. Çift tırnak "..." arasına alınan her şey (satırsonu karakteri de dahil) dizge olarak kabul edilir ve ekrana aynen yazdırılır. dizge yazdırıldıktan sonra satırsonu karakteri yazdırılmaz (yani aşağı satıra geçilmez, bu nedenle satırsonu karakteri dizge’nin içine yerleştirilmelidir).

print liste

print deyimi (bu bir genişletmedir) çıktıya birşeyler yazdırmak için kullanılan başka bir yöntemdir. liste zorunludur, aralarına virgül (,) konulmuş dizgelerden ve ifadelerden oluşur. liste’deki her dizge veya ifade, yazıldıkları sıraya göre ekrana yazdırılır. Eğer belirtilmediyse satırın sonunda satır sonu karakteri yazdırılmaz. İfadelerin değerleri bulunduktan sonra sonuçları ekrana yazdırılır. Bu esnada ekrana en son yazdırılan sayının değeri last değişkenine atanır. print deyimi içindeki dizgeler çıktıya yazdırılır ve özel anlamı olan karakterleri de içerebilir. Özel karakterler ters eğik çizgi karakteri ile başlar. bc tarafından tanınan özel karakterler; "a" (uyarı; bip sesi), "b" (geri silme), "f" (sayfa ileri), "n" (satır sonu), "q" (çift tırnak), "t" (sekme) ve "\" (ters eğik çizgi) karakterleridir. Bunların dışındaki karakterler yok sayılır.

{ deyim_listesi }

Bu, bir birleşik deyimdir. Bu yapı, birden çok deyimi gruplandırarak birlikte çalıştırmak için kullanılır. Deyimler arasında yukarıda anlatılan ayraçlar yer alır.

if ( ifade ) deyim1 [ else deyim2 ]

if deyimi ifade’nin değerini bulur ve ifade’nin sonucuna göre deyim1’i veya deyim2’yi çalıştırır. ifade’nin sonucu sıfırdan farklı ise deyim1 işletilir. Eğer deyim2 belirtilmişse ve ifade’nin sonucu da sıfır ise, deyim2 işletilir (else sözcüğü bir genişletmedir).

while ( ifade ) deyim

whiledeyimi, ifade’nin değeri sıfırdan farklı olduğu müddetçe deyim’i tekrar tekrar işletir. Döngüde her yinelemede önce ifade’nin değeri bulunur, sonuç sıfırdan farklı ise deyim işletilir. ifade’nin sıfır olması durumunda veya çıkmak için break deyimi kullanıldığında döngü sonlanır.

for ( [ ifade1 ] ; [ ifade2 ] ; [ ifade3 ] ) deyim

for deyimi, deyim’in tekrar tekrar çalıştırılmasını sağlar. İlk başta (yani döngü başlamadan önce) ifade1 işletilir. Döngüde her yinelemede deyim işletilmeden önce ifade2’nin değeri bulunur. Eğer sonuç sıfırdan farklı ise deyim yerine getirilir, eğer sonuç sıfır ise döngü sonlandırılır. Döngüde deyim yerine getirildikten sonra ifade3 işletilir ve ardından ifade2’nin değeri tekrar bulunur. Ta ki ifade2’nin değeri sıfır oluncaya kadar... Döngüyü daha erken sonlandırmak için break deyimi kullanılabilir. Eğer ifade1 veya ifade3 kullanılmamışsa, bu noktada değerlendirilecek hiçbir şey olmadığından bir şey yapılmaz. Eğer ifade2 kullanılmamışsa, ifade2’nin değeri 1 olarak kabul edilir. (POSIX bc’de her üç ifadeyi de belirtmek mecburidir. Bunların seçimlik kullanılması, bir genişletmedir.) for deyiminine eşdeğer kod şöyledir:

ifade1;
while ( ifade2 ) {
  deyim;
  ifade3;
}

break

İçinde yer aldığı son while veya for döngüsünü sonlandırır.

continue

continue deyimi, (bir genişletmedir) içinde yer aldığı son for döngüsünü kendinden sonra gelen deyimler işletilmeden sonraki yinelemeden başlatır.

halt

halt deyimi, (bir genişletmedir) bc’yi sonladırır. quit’ten farkı, halt deyimi kesinkes değil, koşul sağlandığında çalışır. Örneğin, "if (0 == 1) halt" deyimi bc’yi hemen sonladırmaz; çünkü koşul sağlanmadığı için halt deyimi işletilmez.

return

Bir işlevden 0 döndürerek çıkar. (Ayrıntılı bilgi için İŞLEVLER bölümüne bakınız.)

return ( ifade )

Bir işlevden ifade’nin değerini döndürerek çıkar. (Ayrıntılı bilgi için İŞLEVLER bölümüne bakınız.) Bir genişletme olarak yaylı ayraçlar gerekli değildir.

YARDIMCI DEYİMLER

Yardımcı deyimler, bildiğimiz klasik anlamda işletilebilir deyimler değildirler. Bunlar "derleme" sırasında ele alınırlar.

limits

bc’nin yerel sürümü tarafından zorlanan yerel sınırları basar. Bu bir genişletmedir.

quit

Her nerede ve her ne şekilde kullanılırsa kullanılsın, bc’yi kesinkes sonlandırır. Örneğin, "if (0 == 1) quit" deyimi, şart sağlanmasa da bc’yi sonlandıracaktır.

warranty

Uzun bir garanti iletisi basar. Bu bir genişletmedir.

İŞLEVLER

İşlevler, daha sonra çalıştırılmak üzere hesaplamaların tanımlandığı bir yöntem sunar. bc’deki işlevler daima bir değer hesaplayıp bunu çağrıcıya döndürürler. İşlev tanımları girdide saptanana kadar bir işlev tanımsızdır. Bu tanımlama, aynı isimde yeni bir işlev tanımlanıncaya kadar geçerlidir. Yeni işlev tanımı eskisinin yerine geçer. Bir işlev aşağıdaki gibi tanımlanır.

define isim ( değişkenler ) { satırsonu
    auto_listesi   deyim_listesi }

girdiler sayı ya da dizi olabilir (dizi girdiler bir genişletmedir). İşlev tanımında sıfır ya da daha fazla sayıda girdi olabilir ve bunlar aralarına virgül konularak ayrılmış isimlerden oluşan bir liste olarak tanımlanır. Sayılar sadece değerleriyle aktarılan girdilerdir. Diziler ise sadece değişkenleriyle aktarılır. Dizi değişkenleri "isim[]" şeklinde belirtilir. İşlev çağrısında asıl girdiler, sayı türünde ifadelerdir. Aynı yazım şekli, dizi değişkenleri üzerinden dizilerin aktarılmasında da kullanılır. Bir isimli dizi bir işleve değişkeni ile aktarılır. İşlev tanımları dinamik olduklarından, girdi sayısı ve türleri işlev çağrıldığında değerlendirilir. Girdilerin sayısı ve türlerindeki herhangi bir uyumsuzluk bir çalışma anı hatasına sebep olur. Ayrıca, tanımsız bir işlevin çağrılması da bir çalışma anı hatasına sebep olacaktır.

auto_listesi, "yerel" kullanım için isteğe bağlı bir değişken listesidir. auto_listesi’nin (eğer varsa) sözdizimi "auto isim, ... ;" şeklindedir (Sondaki noktalı virgül isteğe bağlıdır). Her isim auto değişkenin ismidir. Diziler, değişkenlerde kullanılan sözdizimi ile belirtilebilir. Bu değişkenler sıfır ile ilklendirilerek, değerleri, işlevin başlangıcında yığıta basılır ve işlevin icrası boyunca kullanılır. İşlevden çıkışta bu değerler yığıttan çekilir, böylece değişkenler işlevin başlangıcındaki ilk değerlerine dönmüş olur. Bunlar gerçekte, işlev çağrısı sırasında ilklendirilen auto değişkenlerdir. auto değişkenler, geleneksel yerel değişkenlerden farklıdır. A işlevi, B işlevini çağırdığında, A işlevinin auto değişkenlerine, B işlevinde auto değişkenler olarak bildirilmedikçe, B işlevi aynı isimlerle erişebilir. auto değişkenler ve işlev değişkenleri yığıta basıldıklarından dolayı bc kendini çağıran işlevleri destekler.

İşlevin gövdesi bir bc deyimleri listesidir. Tekrar belitelim, deyimler noktalı virgül ve satır sonu karakterleri ile birbirlerinden ayrılır. return deyimi işlevin sonlandırılmasına sebep olur ve bir değer döndürür. return deyiminin iki sürümü vardır. ilk şeklinde "return" ifadesi işlevi çağıran ifadeye sıfır değerini döndürür. İkinci şeklinde, "return ( ifade )", ifade’nin değeri hesaplanıp çağıran ifadeye sonucu döndürülür. Her işlevin sonunda kendiliğinden bir return(0) vardır. Böylece bir işlevin sonunda açıkça bir return deyimi kullanmaya gerek kalmaksızın işlev sıfır değeri döndürerek sonlanır.

İşlevler ayrıca, ibase değişkeninin kullanımını da değiştirir. İşlev gövdesindeki tüm sabitler, işlev çağrısı sırasında ibase değişkeninin değeri kullanılarak dönüştürülür. Sayıların dönüşümü için daima ibase’in o anki değerini kullanan yerleşik read işlevi dışında, işlev icrası sırasında ibase değişiklikleri gözardı edilir.

Bir geliştirme olarak, tanım biçimi pek az esnektir. Standart, işlev gövdesini oluşturan ilk kuyruklu ayracın define ile aynı satırda olmasını ve kalan her şeyin alt satırlarda olmasını gerektirir. bc’nin bu sürümü, ilk kaşlı ayraçın öncesinde ya da sonrasında satır sonu karakteri kullanabilmeyi mümkün kılar. Örneğin aşağıdakiler geçerli tanımlardır:

define d (n) { return (2*n); }
define d (n)
  { return (2*n); }

define py (y) { print "--->", y, "<---", "\n"; }
define void px (x) { print "--->", x, "<---", "\n"; }
py(1)
--->1<---
0
px(1)
--->1<---

Ayrıca, değişken dizisi içeren çağrı da eklendi. Değişken dizisi içeren çağrıyı bildirmek için işlev tanımındaki dizi değişkeni "*isim[]" sözdizimi ile kullanılır. Dizideki değişkenlerin değerleriyle çağrılması nedeniyle işlev çağrısı aynı kalır.

MATH KÜTÜPHANESİ

bc, -l seçeneği ile çalıştırıldığında math kütüphanesini yükler ve öntanımlı bölüntü 20 yapılır. math işlevleri, çağrıldıkları sırada geçerli olan bölüntüye göre sonuç döndürürler. Math kütüphanesi aşağıdaki işlevleri tanımlar:

s (x)

Radyan cinsinden x’in sinüsü.

c (x)

Radyan cinsinden x’in kosinüsü.

a (x)

x’in arktanjantı; radyan cinsinden döner.

l (x)

x’in doğal logaritması.

e (x)

e üssü x.

j (n, x)

x tamsayısına göre n’inci dereceden Bessel işlevi.

ÖRNEKLER

/bin/sh’da aşağıdaki atama, kabuk değişkeni pi’ye pi değerini atar.

pi=$(echo "scale=10; 4*a(1)" | bc -l)

scale = 20
/* e^x = (e^(x/2))^2 formülü kullanılıyor
  x yeterinde küçükse, bu seriyi kullanabiliriz:
    e^x = 1 + x + x^2/2! + x^3/3! + ...
*/
define e(x) {
  auto  a, d, e, f, i, m, v, z
  /* x pozitif olmalı. */
  if (x<0) {
    m = 1
    x = -x
  }
  /* x için önkoşul. */
  z = scale;
  scale = 4 + z + .44*x;
  while (x > 1) {
    f += 1;
    x /= 2;
  }
  /* Değişkenleri ilklendirelim. */
  v = 1+x
  a = x
  d = 1
  for (i=2; 1; i++) {
    e = (a *= x) / (d *= i)
    if (e == 0) {
      if (f>0) while (f--)  v = v*v;
      scale = z
      if (m) return (1/v);
      return (v/1);
    }
    v += e
  }
}

scale=2
print "\nÇek defteri yazılımı!\n"
print "  Hatırlatma: Depozitolar negatif miktarlardır.\n"
print "  Çıkış için 0 yazın.\n\n"
print "Başlangıçtaki bakiye? "; bal = read()
bal /= 1
print "\n"
while (1) {
  "şu anki bakiye = "; bal
  "çekilecek miktar? "; trans = read()
  if (trans == 0) break;
  bal -= trans
  bal /= 1
}
quit

define f (x) {
  if (x <= 1) return (1);
  return (f(x-1) * x);
}

READLINE ve LIBEDIT SEÇENEKLERİ

GNU bc (bir yapılandırma seçeneği ile), GNU readline girdi düzenleme kütüphanesini ya da BSD libedit kütüphanesini kullanacak şekilde derlenebilir. Bu ise kullanıcıya, bc’ye göndermeden önce birden çok satır üzerinde düzenleme yapma imkanı sunar. Ayrıca, daha önceden girilen satırlar için bir geçmiş de tutar. Bu seçenek seçilirse, bc bir özel değişkene daha sahip olur. Bu özel history değişkeni, bellekte tutulacak satır sayısını tutar. -1 değeri sınırsız (bellek yettiği müddetçe) sayıda eski komut tutulacağını belirtir ve öntanımlı değeri 100’dür. Eğer pozitif bir tamsayı belirtilirse, liste bu belirtilen sayı ile sınırlandırılmış olur. 0 değeri ise liste tutulmayacağını belirtir.

Daha ayrıntılı bilgi için, GNU readline, history ve BSD libedit kütüphanesi hakkındaki belgeleri okuyunuz. bc, readline ve libedit kütüphaneleri aynı anda etkin olacak şekilde derlenemez.

FARKLILIKLAR

bc’nin bu sürümü, POSIX P1003.2/D11 taslağından uyarlanmıştır ve taslağa göre ve geleneksel bc uygulamalarına göre bir takım farklılıklar sözkonusudur. dc(1) kullanılan geleneksel yolla gerçekleştirilmemiştir. Bu sürüm, yazılımın kodlarını ayrıştırarak bayt koda çevirdikten sonra tek bir süreç olarak çalıştırır. Komut satırından verilen ve belgelendirilmemiş -c seçeneği ile yazılım çalıştırılmaz, onun yerine bayt kodları ekrana listelenir. Bu, aslında etkileşimli olarak ayrıştırıcının hatalarını görmek/gidermek ve math kütüphanesini hazırlamak için kullanılır.

POSIX bc’den asıl farklılıklar, bir özelliğin daha fazla işlevsellik eklemek için genişletildiği genişletmeler ve yeni özelliklerin eklendiği eklemelerdir. Aşağıda,eklemelerin ve genişletmelerin bir listesi yer almaktadır:

LANG

Bu sürüm LANG ve LC_ ile başlayan ortam değişkenlerinin işlenmesinde POSIX standardına uyumlu değildir.

isimler

Geleneksel ve POSIX bc değişkenler, diziler ve işlevler için sadece tek harften oluşan isimleri mümkün kılar. GNU bc’de bu isimler için çok karakterli isimler kullanılabilir ve her isim bir harf ile başlar, harfler, rakamlar ile altçizgi karakterini içerebilir.

dizgeler

Dizgelerde NUL karakter kullanılmasına izin verilmez, POSIX’e göre dizgelerde tüm karakterler kullanılabilmelidir.

last

POSIX bc’de bir last değişkeni yoktur. bc’nin bazı gerçeklemelerinde bunun yerine nokta (.) kullanılır.

karşılaştırmalar

POSIX bc’de karşılaştırmalar sadece if, while deyimlerinde ve for deyiminin ikinci ifadesinde kullanılabilir. Ayrıca bu deyimlerde sadece bir ilişkisel işleme izin verilir.

if deyimi ve else sözcüğü

POSIX bc’de else sözcüğü yoktur.

for deyimi

POSIX bc’de tüm ifadelerin deyim içinde kullanılması gerekir.

&&, ||, !

POSIX bc’de mantıksal işleçler yoktur.

read işlevi

POSIX bc’de read işlevi yoktur.

print deyimi

POSIX bc’de print deyimi yoktur.

continue deyimi

POSIX bc’de continue deyimi yoktur.

return deyimi

POSIX bc, return ifadesinin yaylı ayraç içine alınmasını gerektirir.

diziler

POSIX bc (şimdilik) dizi değişkenlerini tamamen desteklememektedir. POSIX sözdiziminde, işlev tanımlarında dizilere izin veriliyor, ancak bir dizinin bir işleve değişken olarak aktarılması desteklenmiyor. (Bu, aslında gözden kaçan bir dikkatsizliğin sonucudur.) Geleneksel bc gerçeklemelerinde, diziler sadece değerleri ile aktarılabilmektedirler.

işlev biçimi

POSIX bc ilk kaşlı ayracın define anahtar sözcüğünün bulunduğu satırda, auto anahtar sözcüğünün de alt satırında olmasını gerektirir.

=+, =-, =*, =/, =%, =^

POSIX bc bu "eski tarz" atama işleçlerinin tanımlanmasını gerektirmez. Bu sürüm bu "eski tarz" atamalara izin verebilir. limits deyimini kullanarak kurulu sürümün bu atamaları destekleyip desteklemediğini öğrenebilirsiniz. Eğer destekliyorsa, "a =- 1" atamasında a değişkenine -1 atanmayacak, a değişkeninin değeri bir eksiltilecektir.

sayılardaki boşluklar

bc’nin diğer gerçeklemeleri sayıların içinde boşluklara izin verir. "x=1 3" ataması, "x=13" olarak değerlendirilecektir. Aynı ifade bu sürümde bir sözdizimi hatasına sebep olacaktır.

çalıştırma ve hatalar

Bu bc, yazılım içerinde sözdizimi ve diğer hataların bulunması durumunda kodun işletilmesi konusunda diğer gerçeklemelere göre oldukça farklılıklar içermektedir. Eğer bir işlev tanımlanırken bir sözdizimi hatası yapılmışsa, hata düzeltme mekanizması deyimin başlangıcını bulmaya çalışır, ilk hatalı satırı bulur ve satır numarasını ekrana yazar; sonra yine de işlevin geri kalan kısımlarını ayrıştırmaya devam eder. İşlev içinde bir kez bile hata yapılmışsa, o işlev ’çağrılamaz’ addedilir ve tanımsız olur.

Etkileşimli ortamda çalışırken bir sözdizimi hatası yapılırsa, bir uyarı gelir ve çalıştırılacak olan o anki küme geçersiz sayılır. İşletim kümesi, yazılışı tamamlanmış basit veya birleşik bir deyimden sonra satırsonu karakteri bulunan yapıdır. Örneğin,

a = 1
b = 2

iki ayrı işletim kümesidir. Ancak,

{ a = 1
 b = 2 }

tek işletim kümesidir. Oluşan herhangi bir çalışma anı hatası (error), o anki işletim kümesini sonlandırır. Ancak, oluşan herhangi bir çalışma anı uyarısı (warning) işletim kümesini sonlandırmaz.

kesmeler

Bir etkileşimli oturumda, SIGINT sinyali (genelde klavyeden Ctrl-C’ye basıldığında üretilir) o anda işletilmekte olan kümenin yarıda kesilmesine neden olur. Hangi işlevin yarıda kesildiğini belirten bir çalışma anı hatası ekrana yazdırılır. Ardından, tüm çalışma anı yapılarının "temizlenme"sinden sonra, bc’nin yeni girdiler almak için hazır olduğunu yazan bir ileti belirir. Önceden tanımlanmış olan tüm işlevler ve auto-olmayan değişkenler bu noktadan önceki değerleriyle aynen kalırlar. Tüm auto değişkenler ve işlev değişkenleri bu "temizleme" işlemi esnasında silinirler. Etkileşimli olmayan bir oturumda ise SIGINT sinyali, bc’nin çalışmasını sonlandırır.

SINIRLAR

Aşağıda bu bc’nin işlem yapabileceği sınırlar verilmiştir. Bunlardan bazıları aslında her bir kurulum için farklı farklı olabilir. Bunların geçerli değerlerini öğrenmek için limits deyimini kullanın.

BC_BASE_MAX

Azami çıktı tabanı, 999’dur. Azami girdi tabanı ise 16’dır.

BC_DIM_MAX

Dizilerde indisleme sınırı, keyfi olarak 65535 olarak belirlenmiştir. Kurulumunuzda farklı olabilir.

BC_SCALE_MAX

Sayılarda ondalık noktadan sonraki hane sayısı INT_MAX ile sınırlanmıştır. Ayrıca ondalık noktadan önceki hane sayısı da INT_MAX ile sınırlanmıştır.

BC_STRING_MAX

Dizgelerin içerebileceği karakter sayısı INT_MAX ile sınırlanmıştır.

üs

Üstel değerlerde üssün (^) sınırı LONG_MAX’tır.

değişken isimleri

Basit değişken, dizi ve işlev isimlerinin her biri için eşsiz isim sayısı 32767 ile sınırlanmıştır.